Bellen en appen op de fiets wordt in Nederland niet verboden. Minister Schultz heeft op verzoek van de Tweede Kamer gekeken naar de internationale ervaringen met een verbod op bellen en appen op de fiets. Onder meer in Denemarken en in landen in Zuid-Europa is het verboden. Maar volgens Schultz worden de regels niet of nauwelijks gehandhaafd. Daarom heeft ze de Tweede Kamer laten weten dat ze meer in het beïnvloeden van het gedrag van fietsers ziet dan in een verbod. Wat een onzin…
Schultz verwacht meer van een positieve benadering, zoals het vorig jaar gesloten convenant met een aantal providers, waar de ‘Fietsmodus’ een onderdeel van is. Met de telefoon in Fietsmodus blijven fietsers bereikbaar. Maar als ze van hun apps afblijven, maken ze kans op een prijs.
Volgens de minister zal een verbod op gebruik van een smartphone op de fiets niets veranderen in de verdeling van de aansprakelijkheid bij een ongeluk.
Als die redenering over de aansprakelijkheid van de minister klopt, en dat zal wel, vind ik het toch op zijn minst bijzonder dat op basis daarvan dit besluit genomen wordt. Als automobilist mag je (terecht!) de telefoon niet eens vasthouden. Gebruik van de mobiele telefoon in het verkeer is intussen toch wel bewezen gevaarlijk. Als fietser mag dat dus wel. Terwijl fietsers tegenwoordig zonder noemenswaardige inspanningen 25 of zelfs 40 km per uur halen. En over smalle fietspaden met gelijkvloerse kruisingen fietsen.
Als fietser mag je dus door onoplettendheid, omdat je bezig bent met andere zaken dan het verkeer, jezelf én anderen in gevaar brengen. Pas als het ongeluk heeft plaatsgevonden, wordt er gekeken naar de verdeling van de aansprakelijkheid, en wordt je dus ‘gestraft’ voor je telefoongebruik. Wat mij betreft een typisch voorbeeld van het paard achter de wagen spannen. Of in fietstermen: het ijzeren ros achter de wagen spannen.
